Omar Faruk Tekbilek

Ο Omar Faruk Tekbilek, ένας από τους μεγαλύτερους πρεσβευτές της ανατολίτικης μουσικής , μια μουσική ιδιοφυία .

Κουρδικής καταγωγής, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τουρκία μέσα σε περιβάλλον μουσικών.. Το μουσικό του ταλέντο αναδείχθηκε πολυ γρήγορα από την παιδική του ηλικία.

Ο Omar Faruk Tekbilek τραγουδά και παίζει νέι, μπαγλαμά, ζουρνά και κρουστά...αξιόλογη είναι η μουσική του πορεία- με περιοδείες σε Ευρώπη, Αμερική ,Αυστραλία

Omar Faruk

Mozart Alla Turca

ΕΝΑ ΕΡΗΜΟ ΑΝΘΟΣ
" Βαθύτερο από την αγάπη και την ταραχή
που φέρνει μεσ' στο στήθος η επιθυμία
ζει στο θαλάσσιο βράχο έν' άνθος ολομόναχο
Ποιά φωνή το κυρίεψε και μοιάζει σαν να δείχνει
την άγνωστη γαλήνη με μικρά χρώματα..
Είναι βγαλμένο στους κινδύνους της χαράς

αμέριμνο σαν ιδέα.

........................................ποίηση του Ν.Καρούζου

Ξαφνικά , αυτοί που χόρευαν μαζί του σώπασαν, κουνιόντουσαν μόνο σε μιαν απόλυτη ησυχία κι αυτός άρχισε ν'απαγγέλει έχοντας για ρυθμό τα χτυπήματα των ποδιών τους στη γη....

Θα ξεφύγουμε απ'την ξεκούραση,

θα ξεφύγουμε απ'τον ύπνο

θα ξεπεράσουμε την χαραυγή και την Ανοιξη

Και θα προετοιμάσουμε τις μέρες και τις εποχές

Στο μέτρο των ονείρων μας

Μίλαν Κούντερα..''Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης''

Για όσους ξενυχτάνε ,

για όσους προσπαθούν ν' αγγίξουν το άναυλο όνειρο

για όσους κοιτάζουν ακόμα το Φεγγάρι..

Περιμένοντας τους Βαρβάρους
(1904)
του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη

Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;

Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.

Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;

Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,

και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη

στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.

Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί

τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε

για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί

τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν

σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·

γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,

και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·

γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια

μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·

και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.
Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα

να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία

κ' η σύγχυσις.

(Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Ωδυσσέας Ελύτης

Ωδυσσέας Ελύτης

Επτά Νυχτερινά Επτάστιχα

Ονειρα κι όνειρα ήρθανε

Στα γενέθλια των γιασεμιών

Νύχτες και νύχτες στις λευκές

Αϋπνιες των κύκνων

Η δροσιά γεννιέται μεσ'στα φύλλα

Οπως μεσ'στον απέραντο ουρανό

Το ξάστερο συναίσθημα

Ευνοϊκές αστροφεγγιές έφεραν τη σιωπή

Και πίσω απ'τη σιωπή μια μελωδία παρείσαχτη

Ερωμενη

Αλλοτινών ήχων γόησσα

Μένει τώρα ο ίσκιος που ατονεί

Και η ραϊσμενη εμπιστοσύνη του

Και η αθεράπευτη σκοτοδίνη του-

εκεί.

Ολα τα κυπαρισσια δειχνουνε μεσανυχτα

Ολα τα δαχτυλα

Σιωπη

Εξω απο τ'ανοιχτο παραθυρο του ονειρου

Σιγα σιγα ξετυλιγεται

Η εξομολογηση

Και σα θωρια λοξοδρομαει προς τ'αστρα!

Ενας ώμος ολόγυμνος

Σαν αλήθεια

Πληρώνει την ακριβεια του

Στην ακρια τούτη της βραδιάς

Που φέγγει ολομόναχη

Κάτω απ'τη μυστικιά ημισέληνο

Της νοσταλγίας μου.

Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες

Μαβιές

Κόκκινες

Κίτρινες

Τ'ανοιχτα μπράτσα της γεμίσανε ύπνο

Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο

Τα μάτια της σιωπή.

Ανεξιχνίαστη νύχτα πίκρα δίχως άκρη

Βλέφαρο ανύσταχτο

Πριν βρει αναφιλητό καίγεται ο πόνος

Πριν ζυγιαστεί γέρνει ο χαμός

Καρτέρι μελλοθάνατο

Σαν ο συλλογισμός από τον μάταιο μαίανδρο

Στην ποδιά της μοίρας του συντρίβεται.

Το διάδημα του φεγγαριού στο μέτωπο της νύχτας

Οταν μοιράζονται οι σκιές την επιφάνεια

της όρασης

Κι ο πόνος μετρημένος από εξασκημένο αυτί

ακούσιος καταρρέει

Μεσ'στην ιδέα που αχρηστεύεται απ'το μελαγχολικό

σιωπητήριο.

Αρκάς και ξερό ψωμί ...κατάξερο

Israel Kamakawiwo Ole ''Somewhere Over The Rainbow
''What a wonderful world''








Δεν ξέρω για κάποιους μη συγκεκριμένους λόγους θέλησα να δείξω αυτό το κλιπάκι ....ο άνθρωπος αυτός πληθωρικός με διαστάσεις τεραστίου γίγαντα κατάφερε να αγαπηθεί από τους Χαβανέζους ...μια πραγματικά καρδιά γεμάτη συναίσθημα , μια μελωδική φωνή ...απεβίωσε σε ηλικία 40 χρονών...
Αξίζει να τον απολαύσουμε !!

Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου

Ποίηση Κ.Βάρναλη


Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι, αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
άλλο μπόι κι' άλλο πόδι
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' όλα για όλα
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
ένα πουφ είν' η ζωή,

H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους,
στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς,καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Μπρος στη ζωή ο άνθρωπος είν΄απαλός και τρυφερός μα μπρος στο θάνατο σκληρός και άκαμπτος. Τα χλωρά φυτά είναι ευλύγιστα και τρυφερά ώσπου ξηραίνουν και μαραίνονται. Η τρυφεράδα σημαίνει ζωή, η ακαμψία θάνατο . Γι αυτό ένας δυσκίνητος πάντοτε κινδυνεύει.




Δέντρο που δεν λυγίζει , σπάει στον άνεμο .


Ο βαρύς και αλύγιστος θα πέσει.


Ο ελαφρύς κι ευλύγιστος θα σταθεί.





Αυτός που εκτιμά την ίδια τη ζωή είναι σοφότερος από εκείνον που εκτιμά τα αγαθά της. *





* Σκοπός της ζωής είναι η ίδια η ζωή (Γκαίτε)








Λάο Τσε Ταο Τε Κινγκ


Το βιβλίο του Λόγου και της Φύσης


Εκδόσεις Σμιλη

Η αγάπη δεν έχει όρια , δεν έχει τέλος...είναι άχρονη.
Μέσα στην αγάπη αφήνεσαι , δίνεσαι , αναδύεσαι
Η αγάπη είναι δύναμη που φτεροκοπά , ανάσα που ταξιδεύει, η ρίζα του δέντρου της ζωής..


Ευχαριστώ για την πρόσκληση την τρελοφαντασμένη

Η αγάπη είναι καπνός, βγαίνει άχνα απ' την καρδιά

καθάρισε? φωτιά σπιθίζει μέσα στη ματιά

πειράχτηκε? είναι θάλασσα από δάκρυα φουσκωμένη,

τι άλλο ? τρέλα γνωστικά καλοκρυμμένη,

χολή που σ' αρρωσταίνει , γλύκα που σε γιαίνει....

Σαίξπηρ.....