Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Rainer Maria Rilke


< Τα σονέττα προς τον Ορφέα >
Δεύτερος κύκλος
Ια



Αναπνοή , ώ ποίημα αόρατο!
Ανταλλαγή καθάρια , που ποτέ δεν παύει ανάμεσα
στο είναι μας και τις απέραντες εκτάσεις. Ένα αντίβαρο,
που, χάρις σ'αυτό, κατακτώ τον εαυτό μου ρυθμικά

Κύμα μοναδικό,που είμαι η θάλασσά του,
και θάλασσα, που, βαθμιαία, ογκούται.
Εσύ,απ'όλες τις πιθανές τις θάλασσες, η πλέον φειδωλή,
που κατακτάς το χώρο τον αφομοιώνεις.

Πόσες απ' τις απέραντες αυτές εκτάσεις
έχουν ήδη εισχωρήσει εντός μου! Άνεμοι
πλήθος είναι ,ωσάν δικοί μου γιοι.

Με αναγνωρίζεις σύ αέρα που βρίθεις από χώρους,
που ήσαν άλλοτε δικοί μου; σουν για μένα
ο λείος φλειός, η καμπύλη και των λόγων μου το φύλλωμα.
<

4 σχόλια:

lakis είπε...

Εξαιρετικό ποίημα. Ο αέρας θα έλεγα ότι όλους τους αναγνωρίζει, αλλά λίγοι τον νιώθουν όπως πραγματικά είναι. Μέρα καλή

Fatale είπε...

Λάκης..καλώς ήρθες!!
να σου αφήσω απλόχερα και κάποιους ακόμα στίχους του μεγάλου Ποιητή που μάλλον θα αγαπάς...

είμαστε, λοιπόν τόσο εναγώνια εύθραστοι,
όσο η Μοίρα προσπαθεί και θέλει να μας πείσει;
Και η παιδικότητα , η τόσο βαθειά και υποσχετική,
θα μείνει άφωνη αργότερα , εκεί, στο βάθος των ριζών της ;

Καλό βράδυ κι ο άνεμος κοντά σου..

Φαίδρα Φις είπε...

τα σονέτα αυτά του Ρίλκε είναι από τα πολύ αγαπημένα μου
δεν είναι τυχαίο...

"Πόσες απ' τις απέραντες αυτές εκτάσεις
έχουν ήδη εισχωρήσει εντός μου!"

αλήθεια...

καλημέρα φιλενάδα
να είσαι καλά
σου στέλνω τη σκέψη μου και φιλιά

Fatale είπε...

Φαίδρα..

οι άνθρωποι εισπνέουμε-αναπνέουμε τον αέρα των εκτάσεων και έπειτα αποδίδουμε ότι αποσπάσαμε απ'αυτές...και όπως λέει ο ίδιος ο Ρίλκε ...

Αλλοίμονο!
Ό,τι αναπνέουμε , το αποδίδουμε και προχωρούμε από τη μια πυρά στην άλλη για να διαχυθούμε , τέλος, ως άρωμα ασθενέστερο, όσο πάει..
Φιλάκια Φαίδρα μου..