Rainer Maria Rilke

< Τα σονέττα προς τον Ορφέα >
Δεύτερος κύκλος
Ια



Αναπνοή , ώ ποίημα αόρατο!
Ανταλλαγή καθάρια , που ποτέ δεν παύει ανάμεσα
στο είναι μας και τις απέραντες εκτάσεις. Ένα αντίβαρο,
που, χάρις σ'αυτό, κατακτώ τον εαυτό μου ρυθμικά

Κύμα μοναδικό,που είμαι η θάλασσά του,
και θάλασσα, που, βαθμιαία, ογκούται.
Εσύ,απ'όλες τις πιθανές τις θάλασσες, η πλέον φειδωλή,
που κατακτάς το χώρο τον αφομοιώνεις.

Πόσες απ' τις απέραντες αυτές εκτάσεις
έχουν ήδη εισχωρήσει εντός μου! Άνεμοι
πλήθος είναι ,ωσάν δικοί μου γιοι.

Με αναγνωρίζεις σύ αέρα που βρίθεις από χώρους,
που ήσαν άλλοτε δικοί μου; σουν για μένα
ο λείος φλειός, η καμπύλη και των λόγων μου το φύλλωμα.
<