Ξαποσταίναμε κάτω από τα δέντρα,
απλώναμε τις σκέψεις μας
και βάζαμε φωτιά με τα λόγια-
γιατί κάτω από τις σκιές των δέντρων
ο κόσμος γίνεται εύφλεκτος.
Με το τραγούδι των τζιτζικιών
τα όνειρά μας κατέβαιναν απ' τα ψηλά βουνά,
ξαπλώνονταν στα πόδια μας,
τα χαράζαμε στο χώμα με ψιλές βεργούλες.
Στη μικρή αυλακιά της ζωγραφιάς
το χώμα σκούραινε
κι άφηνε τη μυρωδιά της
θαμμένης βροχής να μιλήσει.
Ο καπνός των τσιγάρων μας
ήταν καπνός απ' τις κολλημένες αφίσες που κάποιος,
κάποτε έβαλε φωτιά
μια νύχτα στην Αριστοτέλους...
-τοίχοι φλεγόμενοι, κάτω απ' τα δέντρα,
κι η ζωή μας κολλημένη πάνω τους
να βρωμάει συνοικία.
Θοοδωρής Βοριάς
8 σχόλια:
ωραία ποίηση...
τρυφερή
όσο κι αν μου φαίνεται ανάλογο με το μέτρο που έχω στο μυαλό μου
η φράση βρομάει συνοικία με ξένισε
ίσως γιατί μέσα μου κρατώ ακόμα αναλλοίωτη την ευωδιά της
-συγκεκριμένα ευωδιά από ανθισμένες νεραντζιές-
σε φιλώ πολύ αγαπημένη μου
και σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά
το τελευταίο κομμάτι το βρήκα "επίκαιρα"
συγκλονιστικό!
την καλησπέρα μου
οταν οι αισθησεις μας κυκλωνουν τοτε τα παντα μοιαζουν με τα αλησμονητα δικα μας
Φαίδρα...
Αναφορές σε χρόνια περασμένα, δοσμένες με τρυφερότητα και ευαισθησία..
τότε που υπήρχαν δέντρα,
τότε που υπήρχαν συνοικίες,
τότε που τραγουδούσαν τα τζιτζίκια και που η βροχή είχε τη δική της μυρωδιά...
Φιλάκια ,
Καλό βράδυ..
Παράνοια...
Ναι,συμφωνώ.
Καλό βράδυ!!
Σκουλήκι...
οι αισθήσεις ικανές για πολλά ταξίδια.
ΚΑΛΌ ΒΡΑΔΥ
Υπέροχο ποίημα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ξαπόστασα κάτω από ένα δέντρο, στ' αλήθεια δε θυμάμαι. Μέρα καλή
Λάκη...
πάνε πολλά χρόνια ε?
Με την πρώτη ευκαιρία πάλι να ξαποστάσεις κάτω απ'τα δέντρα.
το ποίημα είναι εξαιρετικό !!
Καλό βράδυ να χεις!
Δημοσίευση σχολίου