Στην Καλκούτα , ο Μοράβια , η Μοράντε κι εγώ πήγαμε να γνωρίσουμε την αδελφή Τερέζα, μια μοναχή που έχει αφιερώσει τη ζωή της στους λεπρούς. Υπάρχουν εξήντα χιλιάδες λεπροί στην Καλκούτα και αρκετά εκατομμύρια σε όλη την Ινδία.Είναι ένα από τα πολλά φρικτά πράγματα αυτής της χώρας, μπροστά στο οποίο αισθάνεται κανείς εντελώς ανίσχυρος, κάποιες στιγμές ένιωσα πραγματικό μίσος ενάντια στον Νεχρού και τους εκατό διανοούμενους συνεργάτες του που σπούδασαν στο Καίμπριτζ, οφείλω όμως να πω πώς ήμουν άδικος, γιατί δεν ΄επαιρνα υπόψη μου ότι λίγα πράγματα μπορεί να κάνει κανείς μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση.Η αδερφή Τερέζα προσπαθεί να κάνει κάτι : όπως λέει η ίδια , μόνο κάποιες πρωτοβουλίες τέτοιου τύπου μπορούν να βοηθήσουν, ακριβώς επειδή ξεκινούν από το τίποτα.
---
Η αδερφή Τερέζα ζει σ'ένα σπιτάκι όχι μακριά από το κέντρο της πόλης,σ'έναν μαραζωμένο δρόμο που τον ροκανίζουν οι μουσώνες και στον οποίο η φτώχεια σου κόβει την ανάσα. Δίπλα της είναι άλλες πέντε έξι αδερφές οι οποίες την βοηθούν να διευθύνει αυτή την οργάνωση που κάνει έρευνες,παραστέκεται στους λεπρούς αλλά ,κυρίως,τους βοηθάει να πεθάνουν : έχουν ένα μικρό νοσοκομείο όπου πηγαίνουν οι λεπροί για να πεθάνουν.
Η αδερφή Τερέζα είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, ανοιχτόχρωμη αφού είναι Αλβανή, ψηλή, στεγνή, με οδοντοστοιχία σχεδόν αντρική, και μάτια όπου κοιτάζουν, ξέρουν <<να βλέπουν>> .
Απόσπασμα από το " Το άρωμα της Ινδίας '' του Pier Paolo Pazolini.
